tuncay
03ofkosucusu
Çaresiz kalmak nedir bilir misiniz? Bir sınavdan kötü not almak, sınıfta kalmak, aileniz ile kavga etmek veya buna benzer konularda çaresiz kalmaktan bahsetmiyorum. Tamamen sıfır noktasında, yapayalnız, yaşamın o kimsesiz kıyısında yalnız başınıza kalmak.
Gerçek çaresizlik ilginç bir şeydir aslında, her şeyi geride bırakmak, bir zamanlar bütün önem verdiğiniz şeyleri, bütün sevdiklerinizi, geçmişte bildiklerinizi ve geleceğinizi. Geri dönmemek üzere, bilinmeyen bir boşluğa doğru yürümek, yürümek, yürümek...
Ama her şeye rağmen yürümek. Her şeye rağmen yaşamak. Yürümekten vazgeçmediğiniz sürece, ne kadar belirsiz olursa olsun, ne kadar karanlık olursa olsun bir varoluş sergilemek, bir şekilde çaresizliği hiçe saymamak değil midir?
"Bazen sadece bir fotoğraftan ibarettir yaşam..."
Tabii başka insanlar bilemez, bazen sadece orada olsalardı, sadece sizin bulunduğunuz yerlerde olsalardı ne yaparlardı diye düşünürsünüz, işte o zaman belki anlarlardı, yaptığınız şeyleri, pişmanlıklarınızı ve utançlarınızı, ah, keşke bir bilselerdi ne kadar zor olduğunu. Keşke bir bilselerdi.
Sanırım Clem ve bütün insanlık için geçerli olan bir durum bu, öyle ya da böyle, kötü veya iyi, bir şekilde yaşamak istiyoruz. Bir şekilde, acı çeksek bile, bir sonraki güne çıkmak yegane amacımız, çevremizdeki dünya ne kadar keskin hatlarla çizili olursa olsun, ertesi gün yine gece olacağını bile bile koyuyoruz başımızı yastıklarımıza.
Yazıya giriş yapmadan önce, Walking Dead ile ilgili verdiğim üç karardan bahsedeyim sizlere.
Bir, Walking Dead’in çizgi romanının ve dizisinin, Telltale’in yarattığı ve Walking Dead’in kendisinden daha büyük olan o “hikayeyi” kapsadığını gerçekten düşünmüyorum artık. Bunu daha önce yazılarımda belirtmiştim, yine belirtiyorum, bu konuda çok kesin çizgilerim var. Telltale sağolsun, ilk defa bir adaptasyonu eserin orijinal halinden daha çok beğeniyorum.
"Bazen ise sadece bir andan"
İkincisi ise, zombilerin kesinlikle bu hikayenin bir parçası olmadığına kanaat getirmiş olmam.
Fakat bu Macon’dan Lee Everett’in hikayesi de değil, sevdiği kadını başkasının kollarında gördüğü gibi vuran Lee Everett, polis arabasında kendisini açıklamaktan yorulmuş olan Lee Everett, Clem’in saçlarını kesen Lee Everett, Carley ile bir anlık normal bir yaşam umut eden, asla yaşlılığını göremeyecek bir Lee Everett.
Şimdi kızmayın bana, bu yazıyı okuyorsanız Walking Dead’in ilk sezonunu bitirmiş olmalısınız. Bitirmediyseniz ikinci sezonun incelemesini okuyor olmanız benim hatam değil, bu sebeple ilk sezona dair her şeyi burada yazabilme hakkını kendime görüyorum.
Evet, nerede kalmıştık peki? Benim hikayemden bahsedeyim size, anlatacak başka bir hikayem yok çünkü, Lee ve Clem ile geçirdiğim zamanın kötü bir şekilde bitmiş olması ise benim suçum değil. Hatırlarsanız, Walking Dead’in ilk sezonunun sonunda, Clem, artık çok zamanı kalmayan Lee’yi kendi iyiliği için vurmuştu. Bizler ise 5 bölüm boyunca kendi küçük kızımız gibi sevdiğimiz, bağlandığımız ufak Clementine’ın kaderinin ne olacağı konusunda kafayı yemiştik.
Gerçek çaresizlik ilginç bir şeydir aslında, her şeyi geride bırakmak, bir zamanlar bütün önem verdiğiniz şeyleri, bütün sevdiklerinizi, geçmişte bildiklerinizi ve geleceğinizi. Geri dönmemek üzere, bilinmeyen bir boşluğa doğru yürümek, yürümek, yürümek...
Ama her şeye rağmen yürümek. Her şeye rağmen yaşamak. Yürümekten vazgeçmediğiniz sürece, ne kadar belirsiz olursa olsun, ne kadar karanlık olursa olsun bir varoluş sergilemek, bir şekilde çaresizliği hiçe saymamak değil midir?
"Bazen sadece bir fotoğraftan ibarettir yaşam..."
Tabii başka insanlar bilemez, bazen sadece orada olsalardı, sadece sizin bulunduğunuz yerlerde olsalardı ne yaparlardı diye düşünürsünüz, işte o zaman belki anlarlardı, yaptığınız şeyleri, pişmanlıklarınızı ve utançlarınızı, ah, keşke bir bilselerdi ne kadar zor olduğunu. Keşke bir bilselerdi.
Sanırım Clem ve bütün insanlık için geçerli olan bir durum bu, öyle ya da böyle, kötü veya iyi, bir şekilde yaşamak istiyoruz. Bir şekilde, acı çeksek bile, bir sonraki güne çıkmak yegane amacımız, çevremizdeki dünya ne kadar keskin hatlarla çizili olursa olsun, ertesi gün yine gece olacağını bile bile koyuyoruz başımızı yastıklarımıza.
[h=3]"Fakat bu Macon’dan Lee Everett’in hikayesi de değil, sevdiği kadını başkasının kollarında gördüğü gibi vuran Lee Everett, polis arabasında kendisini açıklamaktan yorulmuş olan Lee Everett, Clem’in saçlarını kesen Lee Everett, Carley ile bir anlık normal bir yaşam umut eden, asla yaşlılığını göremeyecek bir Lee Everett."[/h]
Yazıya giriş yapmadan önce, Walking Dead ile ilgili verdiğim üç karardan bahsedeyim sizlere.
Bir, Walking Dead’in çizgi romanının ve dizisinin, Telltale’in yarattığı ve Walking Dead’in kendisinden daha büyük olan o “hikayeyi” kapsadığını gerçekten düşünmüyorum artık. Bunu daha önce yazılarımda belirtmiştim, yine belirtiyorum, bu konuda çok kesin çizgilerim var. Telltale sağolsun, ilk defa bir adaptasyonu eserin orijinal halinden daha çok beğeniyorum.
"Bazen ise sadece bir andan"
İkincisi ise, zombilerin kesinlikle bu hikayenin bir parçası olmadığına kanaat getirmiş olmam.
Fakat bu Macon’dan Lee Everett’in hikayesi de değil, sevdiği kadını başkasının kollarında gördüğü gibi vuran Lee Everett, polis arabasında kendisini açıklamaktan yorulmuş olan Lee Everett, Clem’in saçlarını kesen Lee Everett, Carley ile bir anlık normal bir yaşam umut eden, asla yaşlılığını göremeyecek bir Lee Everett.
Şimdi kızmayın bana, bu yazıyı okuyorsanız Walking Dead’in ilk sezonunu bitirmiş olmalısınız. Bitirmediyseniz ikinci sezonun incelemesini okuyor olmanız benim hatam değil, bu sebeple ilk sezona dair her şeyi burada yazabilme hakkını kendime görüyorum.
Evet, nerede kalmıştık peki? Benim hikayemden bahsedeyim size, anlatacak başka bir hikayem yok çünkü, Lee ve Clem ile geçirdiğim zamanın kötü bir şekilde bitmiş olması ise benim suçum değil. Hatırlarsanız, Walking Dead’in ilk sezonunun sonunda, Clem, artık çok zamanı kalmayan Lee’yi kendi iyiliği için vurmuştu. Bizler ise 5 bölüm boyunca kendi küçük kızımız gibi sevdiğimiz, bağlandığımız ufak Clementine’ın kaderinin ne olacağı konusunda kafayı yemiştik.