protector
05ofciragi
Yıllardır neden The Sims oynadığımı bilmiyorum. Hayatın kendisi bile bazen inanılmaz sıkıcı olurken, aynı rutinleri bilgisayar başında neden yaşamak istediğim hakkında herhangi bir fikrim yok. Sadece oyun oynuyor, ilk The Sims oyunundan beri tutsak olmuş gibi, her yeni oyunla kayıplara karışıyorum.
Yemek yemeyi unutsam bile o Sim’i doyurmak için canımı dişime takıyorum. Kendi kariyerimi önemsemezken bizim evlat büyük adam olsun diye peşinde koşturuyorum. Kısaca yemiyorum içmiyorum, sadece The Sims oynuyorum.
Tüm zamanların en uzun soluklu, en bağımlılık yapıcı oyunlarından birisi olabilir The Sims serisi. Gerek ulaşabildiği kitle, gerekse çılgın satış rakamları çıktığı her dönemde piyasanın tepesine oturmasını sağlıyor. Oyuncu nesli değişiyor ama The Sims asla değişmiyor. Oyunun formülü o kadar sıkıntılı ki popülaritesini hiçbir zaman kaybetmeyecek gibi görünüyor. Bazen kendimi bir terapi odasında The Sims bağımlılarıyla beraber görüyorum, cidden…
"Bitmek bilmeyen garip alkış silsilesi, aha da doktor bana bakıyor, tırstım bir an… Gülümsüyor, yandık!
- Evet, Emin Bey, bize bağımlılığınızı anlatın.
- Her şey ortaokul birinci sınıfta başladı. Bir arkadaşım vardı. Bana oynadığı çok enteresan bir oyundan bahsetmişti. Oyun pek umurumda olmamıştı ama o boş sözlerin içinden bir kelimeyi tutup çıkartmıştım.
Shire, Baggins….
Pardon, bu başka bir hikayeydi. Sanal bebek oyunu demişti. Evet, aynen öyle demişti. Ben ve kız kardeşim sanal bebekleri çok severdik. O zamanlar çok revaçtaydılar. Dayanamadık ve oyunu edinip hemen bilgisayarımıza kurduk.
Sonrası ise şiddetliydi. Sonu gelmez bilgisayar kavgaları, endişeli ebeveynler ve korkunç bir bağımlılık… Hatırlarken bile acı çekiyorum doktor bey. Oyunun sınırlı imkanlarından dolayı aynı mahallede yaşıyorduk ve ben, hep kardeşimin Sim’lerine bulaşıyordum. En sonunda eğer Sim’lerimi kendisinden uzak tutmazsam hepsini öldüreceğini söyledi.
-Sorun yok Emin Bey, devam edin.
Yemek yemeyi unutsam bile o Sim’i doyurmak için canımı dişime takıyorum. Kendi kariyerimi önemsemezken bizim evlat büyük adam olsun diye peşinde koşturuyorum. Kısaca yemiyorum içmiyorum, sadece The Sims oynuyorum.
Tüm zamanların en uzun soluklu, en bağımlılık yapıcı oyunlarından birisi olabilir The Sims serisi. Gerek ulaşabildiği kitle, gerekse çılgın satış rakamları çıktığı her dönemde piyasanın tepesine oturmasını sağlıyor. Oyuncu nesli değişiyor ama The Sims asla değişmiyor. Oyunun formülü o kadar sıkıntılı ki popülaritesini hiçbir zaman kaybetmeyecek gibi görünüyor. Bazen kendimi bir terapi odasında The Sims bağımlılarıyla beraber görüyorum, cidden…
"Bitmek bilmeyen garip alkış silsilesi, aha da doktor bana bakıyor, tırstım bir an… Gülümsüyor, yandık!
- Evet, Emin Bey, bize bağımlılığınızı anlatın.
- Her şey ortaokul birinci sınıfta başladı. Bir arkadaşım vardı. Bana oynadığı çok enteresan bir oyundan bahsetmişti. Oyun pek umurumda olmamıştı ama o boş sözlerin içinden bir kelimeyi tutup çıkartmıştım.
Shire, Baggins….
Pardon, bu başka bir hikayeydi. Sanal bebek oyunu demişti. Evet, aynen öyle demişti. Ben ve kız kardeşim sanal bebekleri çok severdik. O zamanlar çok revaçtaydılar. Dayanamadık ve oyunu edinip hemen bilgisayarımıza kurduk.
Sonrası ise şiddetliydi. Sonu gelmez bilgisayar kavgaları, endişeli ebeveynler ve korkunç bir bağımlılık… Hatırlarken bile acı çekiyorum doktor bey. Oyunun sınırlı imkanlarından dolayı aynı mahallede yaşıyorduk ve ben, hep kardeşimin Sim’lerine bulaşıyordum. En sonunda eğer Sim’lerimi kendisinden uzak tutmazsam hepsini öldüreceğini söyledi.
-Sorun yok Emin Bey, devam edin.